بسیار مرسوم است که کسب و کار های مختلف برای استفاده از فناوری اطلاعات، نرم افزارهایی را به صورت سفارشی یا آماده خریداری یا تهیه کرده و از مکانات آن بهره برداری کنند. اینکه از دو گزینه On-demand یا Package کدامیک به عنوان روش تامین ابزار برگزیده شوند، امری کارشناسی است که تابعی وابسته به نوع کسب و کار و پارامترهای مرتبط با نیاز آن است. اما اینکه آیا تنها گزینه های موجود به این دو حالت محدود میشوند، امروزه دیگر پاسخ، صراحتا منفی است.
با توسعه کاربری فناوری اطلاعات و اشتیاق بازار برای دریافت خدماتی متنوع، شرکت هایی با ماموریت ارائه سرویس، اقدام به تامین این ابزارهای نرم افزاری برای کاربران به صورت ارائه خدمت کردند. بدین ترتیب که کاربران وب، از مکانی بعید و بدون دغدغه هایی همچون خرید (یا پیچیده تر از آن تحمل فرایند تولید)، نصب و پشتیبانی، تامین فضای میزبانی (اعم از زیرساخت، سخت افزار، ارتباطات و غیره)، دسترسی به یک نرم افزار و توابع و ملحقات آن را از طریق یک ابزار مبتنی بر وب در اختیار گرفته و بدین ترتیب میتوانند با کمترین هزینه، بیشترین بهره برداری موثر را داشته باشند؛ به این روش Software as a Service و یا اختصارا SaaS اطلاق میشود.
نمونه کاربردی و بسیار مرسوم چنین خدماتی، زمانی توسط کاربران اینترنتی مورد استفاده قرار میگیرد که آن ها با مراجعه به سایت های مرجع خدمات (همچون گوگل یا یاهو و مانند آن ها)، اطلاعات مورد نظر خود را جستجو میکنند. بدون اینکه دغدغه ای بابت نرم افزار موتور جستجوگر داشته باشند یا مطالب خود را به اشتراک میگذارند بی آنکه به شرایط نگهداری آن بیندیشند. اینجاست که سایت خدماتی مورد استفاده، این نرم افزار ها یا امکانات را در قالب سرویس در اختیار کاربرانش قرار میدهد. بدون آن که ایشان حسی از چرخه خدمت و اجزای آن داشته باشند و صرفا (در موارد غیر رایگان)، هزینه سرویسی ماهیانه یا دوره ای را متقبل میشوند. در چنین فضایی از سرویس، کاربر صرفا باید پایانه کاربری خود را مجهز به سیستم عامل و مرورگر وب کرده و نگهداری کند و هر بار لازم نیست نرم افزارهای متعددی را خریداری، پشتیبانی و یا در موارد خرابی ها، نصب مجدد کند. مزایای چنین روشی تقلیل هزینه ها، بهره برداری بهینه از زمان، در دسترس بودن همیشگی، عدم الزام به داشتن منابع ذخیره سازی حجیم یا سخت افزارهای خاص است و البته از تمامی این موارد با ارزش تر، داشتن سرویس دهندگان متعددی است که برای ربودن گوی رقابت از یکدیگر، همه روزه بر تنوع و کیفیت خدمات خود افزوده و از هزینه های آن میکاهند. البته این روش کاملا عاری از اشکال نیز نیست: لزوم ارتباط بر خط مداوم، عدم انعطاف بالا در نوع و سطح خدمات و همچنین عدم دسترسی مستقیم مالک داده ها به اطلاعات خود، از آن جمله هستند. اما همانطور که در آغاز این مقاله بیان شد، اتخاذ چنین رویکردی تصیمیمی کاملا راهبردی است که میبایست با درک کامل از مزایا و معایب آن برای کسب و کار هر سازمان، مورد انتخاب و یا تردید قرار گیرد.
نویسنده: نیما میربابایی، هفته نامه عصر ارتباط
دیدگاه خود را بنویسید